مدح و شهادت حربن یزید ریاحی علیه‌السلام
طوفان دلش برده از او تاب و توان را در سیـنـه چه باید بکـند این ضربان را دلشوره ای افـتاده به جان همه اعضاش چرخاند به اطراف دو چشم نگـران را تقـدیـر به آسـایش تن خورده رقـم لیک تدبیر به این است که آرامش جان را… آن سوی حسین است و در این سوی یزید است سنجید کمی پیش خودش سود و زیان را با شرم چه باید بکند او که در این دشت آورده بـه بـاغ نــبــوی بــاد خــزان را با شـرم چه بـاید بکـند او که سـبب شد دلـواپـسی زیـنب و اطـفـال و زنـان را با شـرم چه بـاید بکـند، عـذر چه گـوید آن خسرو خوبان و شه هر دو جهان را سـر زیـر، خـجـالـت زده، آمـاده تـنـبـیه عـذری به لبش بود ولی تا که دهان را آغـوش حسین ابن علی گـشت پنـاهـش حُر شد، که شود حسرت دوران دگران را |